ای زیباترین نوای هستی!

ای عاشقانه ترین می مستی!

تو که هستی که من اینگونه بیتاب توام

نادیده، محو تماشای توام

می نخورده، مست تمنای توام

و تو چه هستی که من از موج هر تبسم تو، بسان شقایقی سرگردان سوار امواج طوفانم؟

آری آنگاه که پای را فراتر از مرزهای خسته دلتنگی گذاشتم

تا از میان جیک جیک هزاران پرنده خسته

ترانه خوشبختی لحظه های تلخم را بیابم

تنها تک طنین نوای زیبای تو بود

که زخمهای سردم را با مرهمی از عشق التیام داد

من دوست دارم تمام یاس های باغ احساسم را تقدیم محبت قدم هایت کنم

چرا که تو را به اندازه تمام جاده های بیکران تنهایی

به اندازه همه سفرهای نرفته

به اندازه همه روزگاران نزیسته

به اندازه تمام شبنم های خفته در آغوش گلبرگ های باغ یاس

و باز هم به اندازه تمام هستی می پرستم     

تویی که دما دم نفسهای گرمت

ذره ذره وجودم را می نوازد

چگونه بگویم؟!

که نگاهم فریاد دلم است...

نگاهم را دریاب.

من به اولین قاصدکی که از شهر قشنگ دلت بگذرد خواهم گفت:

که هیچ چیز نمی تواند مهرت را از دلم جدا کند حتی، فاصله ها...